રે પંખીડા, સુખથી ચણજો, ગીત વા કાંઈ ગાજો, શાને આવા મુજથી ડરીને ખેલ છોડી ઊડો છો ? પાસે જેવી ચરતી હતી આ ગાય, તેવો જ હું છું ના, ના, કો દી તમ શરીરને કાંઈ બાહિ કરુ હું,
ના પાડી છે તમ તરફ કૈં ફેંકવા માળીને મેં, ખુલ્લુ મારુ ઉપવન સદા પંખીડાં સર્વને છે; રે રે ! તોયે કુદરતી મળી ટેવ બીવા જનોથી, છો બીતાં તો મુજથી પણ સૌ ક્ષેમ તેમાં જ માની.
જો ઊડો તો જરૂર ડર છે ક્રૂર કો હસ્તનો, હા ! પાણો ફેંકે તમ તરફ, રે ! ખેલ એ તો જનોના ! દુ:ખી છું કે કુદરત તણા સામ્યનું ઐક્ય ત્યાગી, રે રે ! સત્તા તમ પર જનો ભોગવે ક્રૂર આવી.
